martes, 13 de diciembre de 2011

Relatos do autor: Alá abaixo preto da cascada do río...

Alá abaixo, preto da cascada do río, onde fai moito as antigas terras de labor xa desapareceron e comberteronse en matorrais do monte, alá onde a néboa nunca escampa e as brumas bicanse coa terra. Onde os vellos muiños foron abandoados e derrumbaronse sós, onde as arbores teñen formas extrañas e incribles, alí existe un lugar. Un lugar apartado e olvidado da man do home pero onde noutros milenios convivían.

No lugar a orillas do río, criouse, vivíu e morreu o home, tivo alegrías e traxedias o longo dos séculos, é mesmo que agora se atope misteriosamente apartado e olvidado segue tendo nome propio, nome que da respeto, que se menciona pero con voz delicada e baixa, que atrae e afasta, falase del con nostalxía e o mesmo tempo temor…


Moitas lendas saén dese lugar, algunhas fermosas, falanse de tesouros cheos de ouros, de incribles riquezas e mesmo extranas e fermosas rapazas. Pero tamén de grandes perigos como velenos mortíferos, seres arripiantes, moradas de antigos ladróns dos camiños, profundos remuiños na ribeira río… e ás veces de morte.

Esas lendas son as que fan dun anaco de terra un sitio máxico coma este, pero unha lenda nunca ben soa dun anaco de terra, sempre hai máis onde existe unha lenda. Un antigo refuxio, onde morada ou mesmo morria o home, ou mesmo o que facia…

Que é o que fai que un sitio poida acumular en tan pouco espazo tantas enerxías, algunhas positivas, outras máis negativas, que nos fan sentir observados, cos sentidos en alerta, intranquilos, pois parece que alguén dende algún sitio nos esta mirando. Esa sensación é a que decriben os que deciden ir alá abaixo preto da cascada do río, din as lendas aterradas nesas terras ouro hai, pero mesmo asi nadie se atreve a ir ali a cavalas, pois o parecer alguén as vixila noite e día, alguén que non se pode ver.


Dou grazas a vivir nun sitio onde aínda poida escoitar as lendas que meus avós escoitaban o lume do lar de pequenos, pero sei que como eles chegara meu día e nunca saberei o que realmente alá abaixo preto da cascada do río hai, pero tal vez miña ialma si poida saber e ata ir ali, e seguir asi acumulando enerxía no máxico sitio.

Dou grazas de descender e nacer no páis dos mouros, que habitaron e coidaron estas terras fai xa dous milenios, e sintome moi preto deles grazas as lendas que nos deixaron e conservaron, pois alá onde se escoite unha lenda igual a do lugar preto do río e símbolo de que xa antes eles coidaran ese sitio, coidan e seguirán coidado.

Biblioteca do medo: Lendas galegas de tradición oral (González Reboredo)

Arqueoloxía misteriosa, Unha sauna en apuros no castro de Castañoso (A Fonsagrada)

lunes, 31 de octubre de 2011

O Samain

O Samain e unha festividade de orixe pagán nos paises de orixe celta, tratabase na reprensentación do solstilcio de inverno para eles, onde comezaba un tempo novo despois das boas colleitas pasando o escuro e duro inverno.

Esta festividade levase celebrando fai alo menos 3.000 anos na Europa de raíz celta, chegando incluso a ter unha importantísima reprensentación no novo continente, chegando ata ali gracias os emigrantes irlandeses que a levaron a Estados Unidos, nacendo asi seu famoso Halloween.

E esta unha das celebracións máis antiquisimas dos galegos e unha das millores conservadas o longo dos séculos nos lugares de influenza celta. Seguimos como antaño celebrando que as colleitas xa estan todas recollidas e almacenadas para pasar o duro inverno e asi abandoamos o bo tempo do verán.

Pero o Samain non só era un cambio de estación, senón moito máis, pois nesa noite os espiritus dos antigos defuntos tiñan permiso para voltar o mundo e xuntarse cos seus, deixando asi esa noite fora dos fogares comida e outros bens para estes, ou mesmo tamén para espantalos, tradición que aínda chega a día de hoxe nalgúns lugares da Galiza e aldeas dos redores pertencentes a Leon, Zamora ou Asturies.
Aínda que non fai moitos anos esta celebración pagan estaba en perigo de desaparecer, neste momento esta en recuperación de novo polos galegos. Xa non se recollen tantas colleitas como antaño para a celebración, pero si celebramos o fin do veran e o bo tempo e a entrada do inverno, e mesmo os recordamos os nosos antepasados e acudimos as súas tumbas agora cristiáns en maioria.

Tamén nosos cativos seguen vaciado cabazas (aínda que se cree que antigamente eran nabos, polo menos en Irlanda) e pondolle velas dentro, facendolle a estas caras aterradoras ou amigables que guiaran ou espantaran as almas dos antigos difuntos que nos visitaran nesta noite máxica.

Asi nalgúns lares como Quiroga deixan secar esas mesmas cabazas ata o entroido, para logo usalas como mascaras. Tamén en Ribadabia celebrase nesta noite a famosa "Noite Meiga", onde vistense de pantasmas, trasnos e meigas seus habitantes e o castelo combertese nalgo asi como casa do terror.

Estas só son algunhas das festas máis destacadas desta noite, pero haio moitisimas máis por todo o páis galaico, aldeas, vilas ou cidades celebran unhas millor e outras máis humilde esta máxica noite e fermosa noite, boa noite de Samain a tod@s!!

miércoles, 26 de octubre de 2011

Meteorito que atravesou Galiza de este a oeste o 17 de agosto de 2011

Este meteorito sorprendeu a moitos galegos, entre eles o autor na noitiña do día 17 de agosto caendo en dirección o Atlántico, os que poidemos velo quedamos abraiados coa súa beleza.

Avistamentos: Na Illa da Toxa o 22 de septembro do 2009

lunes, 3 de octubre de 2011

Galaico extrano: rituais dos peregrinos.


Pedras deixadas polos peregrinos a súa chegada a Galiza en O Cebreiro. Para moitos esta e á recta final do camiño polo que queren deixar seu recordo da súa presenza na entrada do pais Galaico.



Nunha das zonas máis máxicas da Galiza, Fisterra, podense atopar moitisimos restos de rituais que a día de hoxe aínda se realizan como en antaño. Estes rituais de orixe pagán, que moitos falan que nun principio tiñan que ver coa fertilidade, agora se comberteron na súa maioria en rituais do fin do camiño de moitos peregrinos. A chegada a Fisterra e o fin do camiño despois de duras e distintas etapas e moitas penas coma a vida mesma, polo que moitos para purificarse queiman nese remoto e máxico "fin do mundo" súas roupas e calzado que ali os levaron para purificarse.

Tablón mundial: Pánico en Misiones: Atacó el "Chupacabras"

De acuerdo a las denuncias de los pueblerinos, una especie de criatura o "algo" extraño mutila y devora sus mejores vacas. El último caso se conoció en un chacra en la colonia de Apóstoles.

Un extraño caso vinculado al célebre Chupacabras se conoció hoy en la colonia de Apóstoles, en una chacra llamada "Tres tranqueras", ubicada casi al límite con la provincia de Corrientes.

Según los pueblerinos, es la tercera vez que el dueño del lugar es víctima del ataque, y siempre se trató de un vacuno. El último hecho, similar al de ahora, ocurrió hace una semana atrás.

En septiembre de 2009 fue la primera vez que sus propietarios observaban asombrados cómo una especie de criatura o "algo" extraño devoraba sus mejores vacas.

De acuerdo a la leyenda -no así para mucha gente- el Chupacabras es una especie de "perro lobo" que ataca animales, desde la zona norte del continente hasta la Patagonia.



La policía investiga el caso con detenimiento. Incluso el propio jefe de la unidad regional VII estuvo en el lugar de los hechos, donde se levantaron huellas. Por ahora, la causa está caratulada como "daños".

Para los médicos veterinarios es un caso extraño y se manejan con cautela a la hora de determinar si se trata del famoso Chupacabras, terror de los ganaderos.

Para los profesionales, resulta llamativo las características del ataque: en todos los casos "la lesión se encuentra en el flanco izquierdo, sin globo ocular, sin lengua, sin esófago, sin tráquea y sin sublingual ni glándula parótida. Otro dato llamativo es que está bien cuereada por la mitad de la cara y sin periostio" .

15 de septiembre de 2012

Interesante, o Castro de Candaz (Chantada)




Estas fotos pertencen a un dos paisaxes máis misteriosos e destruidos pola man do home nesta terra, falamos da Galiza sumerxida, dun deses pobos que como moitos quedaron baixo as augas dos embalses construidos polo capital e os cartos, desaparecendo e perdendose no olvido.

Esa foi a sorte da aldea de Candaz, en Chantada. Este pobo que se atopaba enriba da beira do Miño foi totalmente desaparecido trala construcción da presa de Belesar, que tamén se levou por diánte a vila de Portomarín.

Pero o pobo de Candaz escondia moito máis que un simple pobo, pois baixo o outeiro de lousa no cal se asentaba gardaba restos dun poboado castrexo de antaño. agora ambos pobos baixo o mesmo outeiro desfanse pouco a pouco sumerxidos polas augas embalsadas do Miño, perdidos e desaparecidos xa do tempo.
O unico recordo que queda a vista practicamente deles podese ver soamente nun par de meses o ano cando pola seca as augas do embalse baixan de nivel e deixan a vista as ruinas do pobo de Candaz dominando as beiras do Miño dende o seu outeiro, firme e robusto aínda, Candaz atrae neses meses moitos curiosos a ver o que aínda queda del en pe.

miércoles, 3 de agosto de 2011

Noticias: El primer gallego era de Arbo

Estudos Miñoranos acaba su segunda excavación a orillas del Miño con la localización de más de cien herramientas del Homo Heidelbergensis, que habitó la zona en el Paleolítico

SARA VILA ARBO Piedras que para otros pasarían desapercibidas son para los arqueólogos del Instituto de Estudos Miñoranos verdaderas joyas que revelan datos del pasado. Bañados por el Miño, afloran estos días los tesoros de otro tiempo, en el que los primeros gallegos se fueron asentando en territorios fértiles, como las orillas del Miño en su último tramo. Ahora un equipo de ocho arqueólogos buscan en Arbo las huellas del primer ser humano que pisó Galicia. Se trata de un conjunto herramientas del Paleolítico Inferior con entre 250.000 y 500.000 años de antigüedad que, por iniciativa del Instituto de Estudos Miñoranos, se están recuperando para su estudio. Los recursos son muy limitados y la datación de las herramientas encontradas es difícil cuando el presupuesto es poco. Sin embargo, el yacimiento de O Cabrón, en Arbo, puede ser uno de los lugares de habitación humana más antiguos y mejor conservados del noroeste peninsular.

En julio del año pasado se realizó una primera excavación en la que se encontraron 740 piezas. Un año después, en una segunda excavación que terminó ayer se sacaron en torno a 400 piedras talladas según la tecnología achelense. El ayuntamiento de Arbo financió esta iniciativa con 1.000 euros para sufragar los gastos de transporte y manutención de los arqueólogos voluntarios. Además también cuentan con la colaboración de la Universidade de Vigo y con el Centro Nacional de Evolución Humana de Burgos.

El terreno en el que se encuentran los restos está a pocos metros del cauce del Miño, y los arqueólogos aseguran que por allí pasaba un pequeño arroyo que desembocaba en él. Allí estaría instalada una comunidad de Homo Heidelbergensis, que habitó la zona por entonces.
Los arqueólogos organizaron diversas jornadas de puertas abiertas para explicar a los vecinos como vivían los arbenses hace casi medio millón de años. El sábado también se celebró una charla en el Museo do Viño de Arbo en la que participó el alcalde del municipio, Xavier Simón.

viernes, 22 de julio de 2011

Galaico-Extraño: Aparece un extraño altar con vistas a ría

Aparecen en la cima del monte Outeiro Grande de O Viso restos de un ritual con ofrendas a la fertilidad y al dios egipcio Anubis, junto a cuatro torres de piedras de dos metros de altura

REDONDELA Los visitantes del monte Outeiro Grande, en la parroquia redondelana de O Viso, no salen de su asombro ante las cuatro torres de piedras –de dos metros de altura cada una– levantadas en las inmediaciones de su cima. Pero lo más extraño del caso es un pequeño altar situado a escasos metros de una de las construcciones, en una zona con espectaculares vistas a la ría, donde aparece una estatuilla del dios egipcio Anubis, junto a una figura que simboliza la fertilidad, un cuenco elaborado con medio coco y numerosas velas.

"Nadie se explica su significado, es algo muy raro porque esas torres no se construyen de un día para otro. Además las piedras están recogidas de los alrededores porque se ve la tierra levantada", apunta Daniel Berjano, que acudió al lugar para ver las creaciones después de que una amiga suya las descubriese el pasado domingo mientras daba un paseo por la zona.

El extraño hallazgo despierta curiosidad entre los vecinos de la zona, que desean conocer el origen de los rituales realizados. La ausencia de sacrificios de animales parece descartar que se trate de ritos satánicos o prácticas prohibidas. Todo apunta, como demuestra la presencia de la figura de la maternidad, a una relación de los hechos con una ofrenda a la fertilidad o agradecimientos propios de cultos afroamericanos.

Lo más raro es la estatua de Anubis, representado con una figura humana con cabeza de chacal. Se trata de dios egipcio protector de las necrópolis y patrón de la ultratumba, en donde tenía como tareas la custodia del palacio de Osiris y presidir, junto a Thoth, el pesaje del corazón del difunto, además de velar sobre los ritos de embalsamamiento.
Aunque el hallazgo da pie a todo tipo de especulaciones, lo no se descarta que todo se deba a una broma tras una noche de botellón en el monte.


FONTE SACADA DO FARO DE VIGO A MERCORES 20 DE XULLO DE 2011

miércoles, 29 de junio de 2011

O misterio en fotos:

Tenebrosa e insolita foto quitada o antigo posto vixía da Garita de Herbeira, en Cedeira (A Coruña), a cal no século XVIII servía pra vixiar os piratas que moreaban a zona.
¿Misterioso lanzamento dun cohete a uns Km de Santiago? En realidade a resposta e outra aínda que pareza certo, tratase dun avión que voa a miles de pés de altura en dirección o sentido da foto, o que fai parecer que sexa un cohete despegando.
Estrano debuxo tallado no cruceiro do enigmático Monte da Peneda en O Viso (Redondela), no cal na base deste aparece unha calaveira con dous osos cruzados debaixo desta.

lunes, 27 de junio de 2011

Tablón mundial: Extraña criatura de Rochester (EEUU)


Este extraño animal leva tres anos moreando a vivenda de Gwen Byrd, en Rochester, EEUU. Dende entón trata de atrapalo con trampas e demáis inventos, pero afirma que é moi esquivo, cariñosamente bautizouno como "Hoyuelos".

Pero Gwen Byrd non e o unico testigo de "Hoyuelos", senón que máis veciños da zona o teñen visto, e máis, a foto que vemos foi tomada pola neta de Gwen cun telemobil. Todos os testigos coiciden que se parece a un roedor grande, sen pelo e cunha cabeza extrana, pero que anda como un canido.

A universidade de Rochester tamén sumouse a captura desta extran criatura, e espera podela capturar para saber de que animal se trata, o se non, saber se pode ser o caso dun novo anomal sen coñecer.
Mentras entre os veciños e interesados desta criatura, fan moitas suposicións, dende unha nutria sen pelo, ata o enigmático e lexendario "chupacabras".

miércoles, 15 de junio de 2011

Un Galego inventou a calculadora


En los depósitos de la sede central de la IBM, en White Plains (Nueva York), se custodia una extraña y antigua máquina construida en 1878 y que resulta ser la primera calculadora capaz de multiplicar y dividir de manera automática.

(Xaime Mariño) La valiosa pieza forma parte de la colección particular iniciada en 1930 por Thomas J. Watson Sr., presidente fundador de la IBM, quien ya entonces intuía que aquel artilugio formaba parte de la prehistoria de la computación.

La Calculating Machine nº3 pesa 22 kilogramos, está hecha de hierro y acero amarillo y tiene un lugar reservado en la historia de la informática, pero debería de tenerlo también en la historia de


Galicia, ya que el hombre que la ideó, diseñó, construyó y patentó se llamaba Ramón Verea y era natural de A Estrada.
Ramón Silvestre Verea García nació el 11 de diciembre de 1833 en San Miguel de Curantes (A Estrada). En su infancia asistió a la pequeña escuela parroquial y recibió también lecciones de un tío sacerdote con vistas a estudiar una carrera en Santiago.

En 1847 estudió en Compostela en la facultad de Filosofía y Letras. Se alojaba en una habitación en el número 36 de la Rúa do Franco. Sus más bien pobres calificaciones académicas no anunciaban, desde luego, el gran futuro intelectual que después alcanzó Verea. La nota más alta que figura en su expediente es un «regularmente» y la mayoría de las materias se despachan con un «mal». Quizá por ello dejó la Universidad e ingresó en el seminario, aunque este inquieto personaje tampoco se sentiría cómodo en el, y terminó por abandonar definitivamente los estudios cuando tan sólo tenía veinte años de edad.

Daba comienzo entonces su verdadera aventura vital. Embarcó rumbo a Cuba, que será su primer destino como emigrante. Allí trabaja como maestro, escribe también dos novelas (La cruz de piedra y Una mujer con dos maridos) y ejerce el periodismo en el diario El Progreso de Colón. Tras su periplo cubano, decide trasladarse a Nueva York, ciudad a donde llega con treinta y dos años, en 1865.

«Gangs of New York»

La ciudad en la que desembarca Ramón Verea no es la cosmopolita y elegante Gran Manzana de los años posteriores, sino la caótica amalgama descrita en la película Gangs of New York de Martín Scorsese. En sus calles y en sus tabernas convivía una riada humana en busca de su billete para el sueño americano. Un millón de personas se amontonaban en aquella Nueva York que se reinventaba cada noche, de los cuales más de la mitad eran extranjeros procedentes de todos los rincones del mundo. Durante los treinta años que permaneció allí, Verea vio crecer y definirse a la ciudad. Asistió en directo a lo que él llamaba el «espectáculo del progreso». Eran los años en los que se construía el puente de Brooklyn, llegaba de Francia la Estatua de la Libertad y nacía Central Park.

Mientras aquella sociedad se desarrollaba a gran velocidad, Ramón Verea sentía que España iba en la dirección equivocada. «Demasiados escritores», decía él, «demasiados abogados, lo que necesita una sociedad que quiere ser independiente son ingenieros e inventores». Muchos de sus amigos americanos le reprochaban que los españoles no tenían capacidad de adaptación, que su época había pasado, que no alcanzarían ya el tren del progreso.

Un gallego también puede inventar


Ramón decide entonces intentar demostrar que «un español puede inventar igual que un americano». Se dedica a su proyecto con pasión y el resultado es que en 1878 recibe la medalla de oro de la Exposición Mundial de Inventos de Cuba, celebrada en Matanzas, por su avanzada máquina de calcular, que supuso una enorme contribución al futuro desarrollo de la computación.

Pascal y Leibniz habían realizado intentos de resolver el problema del cálculo mecánico y muchos otros científicos trabajaron sobre los mismos principios, pero hasta que Ramón Verea creó su máquina no se había conseguido ir más allá de sumar y restar con un sistema lento, cansado y tedioso. La calculadora de este gallego era capaz, además, de multiplicar y dividir, de hacerlo exacta e instantáneamente y de permitir hasta quince cifras en el resultado. Su avance en este campo resulta asombroso e inmenso, y mucho mas teniendo en cuenta que Verea era periodista y escritor y no hombre de ciencia. El Scientific American, el New York Herald y muchos otros medios de comunicación se hicieron amplio eco del invento.

Patentó su máquina el 10 de septiembre de 1878 (patente número 207.918), pero asombrosamente rechazó intentos de comercializarla o de continuar trabajando en ese campo, que le podría haber reportado mucho dinero y reconocimiento, porque, según declaró al Herald: «Sólo me movía el afán de contribuir con algo al avance de la ciencia y un poco de amor propio. Yo soy un periodista y no un científico y, además, lo que yo pretendía demostrar… ya está demostrado».


Sobre la base técnica que propone Verea otros trabajaron con posterioridad, y llegaron máquinas más perfeccionadas como la Millionaire de Steiger, de la que se vendieron miles y miles de unidades, todas deudoras del método y del camino abierto por este ilustre hijo de A Estrada. El desarrollo del comercio era imposible de controlar a mano y las empresas demandaban todo tipo de mejoras.

Hombre honrado y pobrísimo

Ramón Verea falleció en Buenos Aires el 6 de febrero de 1899. El diario El Eco de Galicia, editado en esa ciudad, le dedicó un sentido artículo en el que se destacaba su honradez y su extrema pobreza: «La Asistencia Pública recogió el cadáver y, practicada la autopsia, resulta que el fallecimiento es debido a una afección pulmonar. (…) El sepelio tuvo lugar ante muy regular concurrencia».

Verea murió solo y fue enterrado en un panteón anónimo del cementerio del Oeste. Su máquina fue superada y mejorada y hoy duerme su sueño en un tranquilo sótano, olvidada por casi todos. También el nombre de su creador fue cayendo en el olvido y ha quedado reducido a los manuales especializados.

Quizás la próxima vez que usemos una calculadora en el trabajo o veamos cómo lo hacen nuestros hijos cuando estudian, no podamos evitar recordar por un instante a este gallego apasionado y heterodoxo.

viernes, 3 de junio de 2011

Atopado unha estela funeraria con un carro guerreiro dibuxado da Idade de Bronce

Castrelo de Val, Ourense.

Desde el Concello de Castrelo do Val quieren poner en valor el hallazgo, hace poco más de 15 días, de una estela antropomorfa prehistórica de 3.000 años de antigüedad. El gobierno municipal ya ha informado a Patrimonio que se había retirado la estela y se había trasladado al museo etnográfico de la localidad, 'para evitar que alguien pudiera robarla', señala Vicente Gómez, alcalde de Castrelo.

Además, el concello ha encargado una estructura metálica 'para que la estela se sostenga de pie, y la dotaremos de un sistema de iluminación que permita ver con detalle los grabados que muestra', explica el regidor.

Desde el gobierno municipal se ha pedido una entrevista con Patrimonio -todavía sin fecha- para que el hallazgo pueda permanecer en Castrelo do Val. 'Nuestro objetivo es habilitar una sala específica, con paneles informativos que acerquen al visitante a las características de este importante hallazgo', apunta el alcalde de Castrelo do Val.

La estela antropomorfa (o estatua-menhir) esta datada en la Edad de Bronce e incluye la representacion de, entre otros elementos, un guerrero con su escudo, una espada, una lanza y un arco.


PIEZA ÚNICA

Por primera vez en la historia se documenta en Galicia un petroglifo en el que se representa un guerrero armado con su carro.

Hasta ahora este tipo de estelas antropomorfas solo eran conocidas en un territorio que se extendia en el area extremeña y suroeste andaluz, sureste de Francia y sur de Portugal.

LA REGION, OURENSE